लघुकथा-- छाेरीलाई अर्ति-बिष्णु उप्रेती

 प्रकाशन मिति २०८१-१२-१२

लघुकथा-- छाेरीलाई अर्ति

-------------------------------

बिष्णु उप्रेती

************

--" बिना कुनै सुचनै अाईछ्यौ त छाेरी? के पर्याे तेस्ताे अपर्झट।"? घरमा टुप्लुक्क अाईपुगेकी छाेरीलाई देखेर छक्क पर्दै अामाले साेधिन्।

--" सासू बुढीकाे अत्याचार खप्न नसकेर ,अब त्याे घरमा नफर्किने गरि अाएकी ममी म त ।" छाेरीले खाटमा टुसुक्क बस्दै लामाे सास तानेर भनिन् ।

--"के तेस्तो अपराध गरिन् त छारी तेरी सासुले?"

--" हेर्नु न ममी , टन्न रुचेजती खान दियाे। मज्जाले खान्छिन्। केही छिन पछि कसैले अाएर खाना खानुभाे अामा भनेर, साेध्याे भने , खाएकै छैन कस्ले दिन्छर खानु ,भन्छिन् । कहिले मेराे पैसा हरायो ,कहिले लुगा हरायो ,तैले लुकाईस भन्छिन् । गएर हेर्दा पैसा पनि ठाउँमै हुन्छ लुगा पनि लाएकै हुन्छ। अनि कसरी सक्छु म तेस्ती पापिनी बुढी संग निर्बाह गर्न।"

लामो हाँसो ,मज्जाले हाँस्दै , अामाले भनिन् --" तेरी सासू पापिनी हैनन्। तेसाे न भन् बिचरीलाई पाप लाग्छ। उनलाई अल्जाईमर्स भन्ने राेग लागेकाे रहेछ। अर्थात बिर्सने राेग, सुद्धि हराउने राेग। पहिले बिर्सियाे ,मरिमरी खाेज्याे ,भरे पुन सम्झियाे भने त्याे सामान्य हाे ,बुढेसकालमा यस्तो सबैलाई हुन्छ।

बिर्सेपछि सधैंकालागि बिर्याे ,मान्छे चिनेन भने त्याे अल्जाईमर्स हाे। याे धातक हुन्छ र मृत्युु सम्म गराउछ। के थाहा पछि हामीलाई पनि ......

यसैबेला ,भित्र बुढा चर्को स्वरमा कराए भन्नथाले --" हैन याे बुढी कता मरिछे , दूध जति उम्लेर सबै चुलामा पाेखिएर सकिएछ। याे अल्च्छिनी अाईमाइलाई पनि के भएर यस्ताे सुद्धि सकियाे।

२०८१/११/२७

बिर्तामोड झापा